Արծրուն Սարգսյանը 1945 թ.-ից սկսած ավելի քան կես դար զբաղվել է ակտիվ լրագրությամբ: Թղթակցել է <Ավանգարդ>, <Խորհրդային Հայսատան> թերթերին, եղել է Արմենպրեսի, հանրապետական ռադիոյի սեփական թղթակիցը: 1962 թ.-ից շուրջ 3 տասնամյակ եղել է քաղաքային §Կայծ¦ թերթի խմբագիրը: Այդ ժամանակաշրջանում թերթի տպաքանակը հասել է 23.000-ի:
Այսօր մեզ հետ չէ վաստակաշատ լրագրողը, սակայն նրա մասին հիշում ու պատմում են գործընկերներն ու մտերիմները:
Խորեն Գասպարյան- թարգմանիչ, լրագրող- Արծրուն Սարգսյանը շատ լավ էր տրամադրված երիտասարդ լրագրողների նկատմամբ. միշտ խրախուսում էր նրանց, ճանապարհ տալիս… Ինքս էլ երբ § Կայծին¦ նյութեր էի տալիս, միշտ գրկաբաց էր ընդունում… : Որպես լրագրող և խմբագիր, բնականաբար, այն ժամանակների ոգով էր շարժվում, բայց ո±վ չէր այն ժամանակ այդ ոգով շարժվում: Միևնույն ժամանակ այնքան համարձակ էր և կարող էր այնպիսի բան գրել, որ քաղկոմում և այլ ատյաններում չկարողանային գրածի տակից դուրս գալ:
Հրաչյա Սարուխան, բանաստեղծ- <Կայծում> գրական աշխատող էի:
Մի անգամ ասաց. որոշել եմ քեզ հեռացնեմ աշխատանքից, քո փոխարեն Շիրազին գործի ընդունեմ: Ես էլ միամիտ միամիտ հարցրի, բայց Շիրազը կգա± աշխատի, ասաց դու էլ չես գալիս, գոնե կասեն Շիրազի խմբագիրն է:
Որպես խմբագիր շատ խստապահանջ էր, շատ բանիմաց: Սիրում էր թարմություն մտցնել թերթում, բայց կուսակցական կաղապարները իրեն թույլ չէին տալիս շատ տարածվել:
Սամվել Խալաթյան, դրամատուրգ- Ա. Սարգսյանը պատկանում էր հայ լրագրողական մտքի այն տիտանների շարքին, որոնք ստեղծեցին խորհրդային ժուռնալիստիկայի շկոլա: Նրանք ամենևին խորհրդային իշխանության գովերգողները չէին: Այո, տուրք էին տալիս այս կամ այն չափով տիրող կարգերի խիստ պահանջներին, որովհետևւ կար գրաքննություն, բայց դա մարտնչող շկոլա էր…Արծրուն Սարգսյանի շնորհիվ Կայծ թերթի տպաքանակը հասավ 25.000-ի: Նրա շնորհիվ թերթը կարողանում էր ընթեռնելի լիներ ժողովրդի համար:
Երբ առաջին անգամ եկա §Կայծ¦-ում աշխատելու, ասացի, գիտեք, ես դեռ բարձրագույն կրթություն չունեմ,,պետք է աշխատանքին զուգընթաց սովորեմ: Այն ժամանակ շատ ղեկավարներ չէին ցանկանում, որ իրենց աշխատողը անընդհատ բացակայի դասերի համար: Զարմացած նայեց ինձ ու ասաց. բա ոնց: Եվ այնքան ջերմ ընդունեց ինձ: Արծրուն Սարգսյանն իմ համար մեծ ուսուցիչ է եղել:
Հաjկ Օհանյան, Վանաձորի պատվավոր քաղաքացի- Մենք երկար տարիներ աշխատել ենք միասին. ես քաղկոմի քարտուղար էի, ինքը <Կայծի> խմբագիրն էր: Նա շատ էր սիրում իր քաղաքը. բոլոր հարցերում նրա համար մանրուք չկար: Ոչ միայն գրում էր գրելու համար, այլ հետևողական մինչև վերջ գնում էր, մինչև այդ թերություւնը վերացվի: Նա շատ մեծ աշխատանք է կատարել վանաձորյան շախմատի զարգացման համար: Նրա մարդկային նկարագրից կարելի է առանձնացնել նվիրրվածությունը, ազնվությունն ու մաքրությունը: Արծրունը քիչ ընկերներ ուներ, բայց իր ընկերներին նվիրված էր: Ես էլ եմ եղել նրա ընկերը:
Արշակ Ռամազյան, Վանաձորի շախմատի մարզադպրոցի տնօրեն- վանաձորյան շախմատի մեջ նա առաջինն էր, ով տեսական պատրաստվածությանը ուշադրություն դարձրեց: Երկար տարիներ եղել է Վանաձորի շախմատի ֆեդերացիայի նախագահը: Շատ հետաքրքիր անձնավորություն էր: Արծրուն Սարգսյանը երկու անգամ եղել է Հայաստանի չեմպիոն և մինչ օրս էլ դա աննախադեպ ցուցանիշ է. չկա որևէ մեկը, որ Հայաստանի կրկնակի չեմպիոն լինի:
Մանվել Միկոյան, <Լոռու մարզ> թերթի խմբագիր- Լրագրողի ընդունակությունները հայտնաբերելու շատ յուրահատուկ ունակություններ ուներ և հնարավորություն էր տալիս դրսևորվելու: Գիտեր ում ինչ հանձնարարություն պետք է տա, որ չձախողվի… Հայրական հոգատարություն եմ զգացել նրանից: Բռնկուն բնավորության տեր էր, բայց գիտեինք` հոգին մաքուր է: Անսպառ հումոր ուներ և առաջին պահին հաճախ չէին հասկանում այդ հումորը: Աշխատանքի կազակերպչական մեծ կարողություններ ուներ, լրագրողի հեղինակությունը պահելու համար ամեն ինչ անում էր: Ու մեզ անընդհատ ոգևորում էր. մենք գիտեինք, որ մեր գրածը պետք է տպվի:
Շատ էր վախենում գրիպից. հենց տեսնում էր մեկը թաշկինակը տարավ քիթը մաքրի, ասում էր, հը, գրիպ ես, գնա, դու այսօր գործի մի արի: Ընկերական էր, հետաքրքրվում էր նաև աշխատակիցների անձնականով: Ես դեռ ամուսնացած չէի, ինչ աղջկա հետ տեսնում էր կանգնած, զրուցելիս, ասում էր, հը, ինքն է±, իր հետ ե±ս ամուսնանալու… Ամենակարևորը շատ պրոֆեսիոնալ խմբագիր էր, համարձակ էր, չէր վախենում հարվածներից և իր հետ բոլորը հաշվի էին նստում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий