Երազանքներին ընդառաջ. վանաձորցի 31-ամյա երիտասարդը Բրազիլիայում
Շուրջ 6 տարի է` Բրազիլիայում է բնակվում վանաձորցի դերասան, 31-ամյա Արթուր Հարոյանը: Օրերս նա Վանաձորում էր ու մեզ հետ կիսվեց իր ձեռքբերումներով ու հաջողություններով:
Սկզբնական շրջանում ամենամեծ դժվարությունը լեզվական բարիերն էր: Ուզած-չուզած պետք է պորտուգալերեն սովորեի: Սկզբում, երբ խանութ էի մտնում, փորձում էի ժեստերով հասկացնել, թե ինչ եմ ուզում, բայց հետո ինքս էլ չզգացի, թե ինչպես կատարելագործվեց խոսքս: Մեկ տարի պահանջվեց, որ խոսեմ նրանց լեզվով:
Այս տարիների ձեռքբերումնե ՞րս… դրանք շատ են: Առաջինը պիեսիս բեմադրությունն էր: Իմ գրած §1915¦ պիեսն այս տարի ներկայացվեց տեղի ամենալավ բեմերից մեկում ու բուռն ընդունելության արժանացավ:
Երկրորդ ձեռքբերումս դերասանական կրթություն ստանալն էր:
Այս տարի վերջապես կարողացա իրականացնել իմ կյանքի ամենամեծ երազանքերից մեկը. սկսեցի համագործակցել ռուս երգչուհի Լինդայի հետ: Նրա համար երգ եմ գրել, այժմ այդ երգի հիման վրա տեսահոլովակ է նկարահանվում, որտեղ նկարահանվում եմ նաեւ ես:
Սան Պաուլոյում ստեղծեցի իմ թատերական խումբը, անունը` <<Առկա>>, որը պորտուգալերենից թարգմանաբար նշանակում է տապան: Մեր համար պարզ է, թե ինչու տապան, իրենց համար հետաքրքիր էր անվան հետ կապված պատմությունը:
Հիմա նոր պիեսիս բեմադրման վրա եմ աշխատում. <<Այս աշխարհից դուրս>>: Այն եւս կբեմադրվի մեր թատերական խմբի կողմից:
Վանաձորցի երիտասարդը Հայաստանում եւ Հայաստանից դուրս
Ես եկել եմ այն եզրակացության, որ այն ամենը, ինչը հիմա այնտեղ եմ անում, եթե այստեղ անեի, կարող է եւ ոչ մեկին պետք չլիներ: Բայց եթե դու դա դրսում ես անում, արածդ ավելի է կարեւորվում, ինչը շատ սխալ է, կարծում եմ: Ես վստահ եմ, որ իմ պես շատ երիտասարդներ կան, որ կարող են լավ գործեր անել, բայց այդ ամենը չի գնահատվում այս երկրում:
Բրազիլիայում դու կարող ես գտնել քո տեղը եթե ձեռքիցդ ինչ-որ բան է գալիս. դերասան ես, ուսուցիչ, կոշկակար: Ուղղակի պետք է աշխատասեր լինես:
Ինչ խոսք, եթե քո մեջ ձգտում կա, դու ամեն տեղ էլ կարող ես ինչ-որ կերպ ինքնադրսեւորվել, ուղղակի Հայաստանում դա ավելի դանդաղ ու դժվար է տեղի ունենում, քան Բրազիլիայում:
Վանաձորը` 6 տարվա ընդմիջումից հետո
Անցած տարի որ եկել էի, կարծես ավելի շատ մարդ կար: Դա ինձ շատ է հուզում: Ու ավելի շատ նվազում են երիտասարդները: Փողոցներում հիմնականում տարեցներ են: Ես միշտ շատ եմ սիրել Վանաձորը, Երեւանից հազար անգամ շատ: Ավելի հանգիստ, զով, հարազատ մարդկանց քաղաք է, բայց չգիտեմ ինչու այն սկսել է նմանվել գերեզմանների: Շատ տխուր է, մարդիկ էլ են տխուր, անտարբեր դեմքերով, փողոցներն անհրապույր…
Վանաձորւմ միակ դրականն այն է, որ գիտեմ ինձ այստեղ սպասում են: Ինչքան էլ դժվար է կյանքը, ընկերներս, հարազատներս, կոլեգաներս ինձ միշտ ժպտերես են դիմավորում:
Ամեն անգամ Հայաստանից գնալիս դեպրեսիայի մեջ եմ ընկնում. մտածում եմ, այս երկիրը ո ՞նց է ապրում: Բայց հույսս դեռ չեմ կտրում, որ մի օր Հայաստանը ու մասնավորապես Վանաձորը իր նախկին տեսքին ու կագավիճակին կվերադառնա:
Իմ առաքելությունը որպես հայ Հայաստանը ճանաչելի դարձնելն է
Ես այն հայերից չեմ, որ գնում են դուրս ու սկսում տառապել Արարատամոլությամբ: Իմ առաքելությունն ինքս իմ առաջ այն է, որ հասնեմ այն նիշին, որը պլանավորել եմ 5 տարեկանից:
Իսկ որպես հայ ուզում եմ աշխարհին ցույց տալ հայկական պատմությունը, մշակույթ: Բրազիլիայում շատ քչերը գիտեն Հայաստանի մասին: Երբ ասում էի ես Հայաստանից եմ, ասում էին, մետրոյի մոտերքն ես ապրում, որովհետեւ այնտեղ մետրոյի կայարան կա <<Հայաստան>> անվամբ: Ես էլ կատակում էի թե` հա, մետրոյի մոտ, կամրջի տակ եմ ապրում:
Այնտեղ հայկական համայնքը շատ մեծ է, բայց պասսիվ են: Կարող են տարին մեկ` ապրիլի 24-ից 24-ն ինչ-որ բան կազմակերպել:
Ինչու Թուրքիայի մասին տեղեկացված լինեն, իսկ Հայաստանի մասին` ոչ: Ինչու մարդիկ չիմանան Հայաստանի մասին: Մենք հո Մոզամբիկ կամ Զիմբաբվե չենք…
Գայանե Սարգսյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий